test.html

<p>Здавён часу чалавецтва мае патрэбу ў навінах. Часам паесці не дай, абы<br />толькі паслухаць, што наўкола дзеецца. Хаця тут я мо трошкі перабольшваю<br />значнасць маёй прафесіі, бо, як ні круці, спачатку на першым месцы заўсёды<br />хлеб, а затым ужо відовішчы і забавы, у шэрагу якіх і паглынанне навін. Таму<br />мой род заняткаў не страціў актуальнасці нават і тады, калі прыгожым днём<br />аднойчы настаў вялікі трындзец усяму наўкола. Ну, ці амаль усяму. І хоць<br />збольшага былыя каштоўнасці, якімі так ганарылася наша цывілізацыя,<br />страцілі вабнасць і саступілі месца новым, бо з&rsquo;явіліся новыя людзі, але ж<br />патрэба ў хлебе і навінах засталася, як і тысячы гадоў таму.</p>
<p><br />Так, рэпарцёрства засталося ў пашане і пасля падзення з нябёсаў<br />Філасофскага Каменя, калі перакуліўся звычны свет. І прызнаюся, сябры мае,<br />здабываць інфармацыю &ndash; гэта амаль як шчыраваць на шахце, ну ці мо трошкі<br />складаней. Дык жа праўда, што з вамі зробіцца ў шахце? Самае благое &ndash;<br />трапіце пад завал і сканаеце. А вось працуючы топавым рэпарцёрам канала<br />&ldquo;Зоркі мегаполіса&rdquo;, трэба з&rsquo;есці не адзін мех жалезнага бобу. Выпадае часам<br />жыўцом лезці ў самае пекла.</p>
<p><br />Свет перастаў быць звыклым, калі на нашы галовы абрынулася зверху<br />вялікая камянюка. Мы рады не далі, бо неспадзявана ў адзін дзень<br />спраўдзілася ўсё тое, што паказвалі ў кіно пра канец свету. Затрусіла горы,<br />закіпела вада ў акіянах, і калі праз немалы час усё аціхла, раптам<br />высветлілася адсутнасць добрай паловы людскога насельніцтва і, мякка<br />кажучы, трошкі змяніўся рэльеф Зямлі-матухны. Звездары даўно прадбачылі<br />падзенне аграмаднай глыбы з космасу, але ж, як гэта заўсёды бывае, візіт<br />госця абярнуўся поўнай нечаканасцю. Калі чалавецтва ачомалася канчаткова,<br />ад людзей засталася хіба траціна, а ў дзяржавах і межах знікла патрэба.<br />Уладу ўзялі ваенныя. Многія з тых, хто выжыў, перасяліліся ў мегаполісы,<br />абнесеныя высокімі сценамі і калючым дротам па перыметры. Кожны<br />мегаполіс зверху ад небяспечнага дажджу і непагадзі абараняўся празрыстым<br />купалам-накрыўкай. І як паўсюдна трубіла на ўвесь свет афіцыйная<br />прапаганда, за сценамі была адно выпаленая планетнай катастрофай пустэча,<br />у якой ніхто не жыў. Соваць нос па-за сцены, за перыметр без дай прычыны<br />ўлады строга забаранілі, каб не занесці пад празрысты купал якой невядомай<br />трасцы. Ваенныя пільна сачылі і ведалі сваю справу. Аднак жа многія былі ў<br />курсе пра віруючае жыццё ў пустэчах, якое вельмі адрозніваецца ад нашага<br />мегаполіснага існавання. Праўдамі-няпраўдамі смелыя адважныя людзі<br />зазіралі за сцяну і ўпотай вярталіся назад па сваіх каналах. Ваенныя ж<br />гэтаксама людзі, і часам былі не супраць адхапіць добры хабар за дапамогу<br />пераправіць чалавека на той бок перыметра ці адтуль кантрабанду<br />прапусціць. Там, за сцяной, існавала і адшуквалася шмат каштоўнага.<br />Метэарыт, атрымаўшы найменне Філасофскі Камень, даў шмат карыснага і</p>
<p>небяспечнага. У пошуку сенсацый і дзеля цікаўнасці я апынуўся за тым<br />бокам сцяны, дзе не было празрыстага купала над галавой, дзе за кожным<br />кутком чакала небяспека. Мне свярбела назапасіць больш інфармацыі і<br />напісаць кнігу пра жыццё ў пустэчах. Небяспечны занятак, за які могуць<br />пазбавіць грамадзянства мегаполіса.</p>